Πώς θα εξασφαλίσουμε μεγαλύτερη οικονομική άνεση στη λεγόμενη χρυσή περίοδο της ζωής μας
Θα μπορεί το ασφαλιστικό σύστημα να καταβάλλει τις συντάξεις ύστερα από μερικές δεκαετίες και να ανταποκριθεί στην πρόκληση της μείωσης του «ενεργού πληθυσμού» που προκύπτει λόγω δημογραφικού;
Πρέπει να «χτιστούν» εναλλακτικές πηγές εσόδων ώστε να είναι διαθέσιμες όταν θα έρθει η ώρα της αποχώρησης από την ενεργό δράση ;
Και ποιες πηγές θα είναι αυτές ;
Ένα ιδιωτικό ασφαλιστήριο συμβόλαιο ;
Η επένδυση σε μετοχές και αμοιβαία κεφάλαια ώστε να συσσωρευτεί ένα ποσό το οποίο θα μπορεί να αξιοποιηθεί όταν θα έρθει η ώρα;
Η αξιοποίηση του υφιστάμενου πλαισίου που επιτρέπει σε κάποιον να «επενδύσει» περισσότερα χρήματα για τη σύνταξή του;
Αν ένας «κανόνας» πρέπει να τηρηθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι να δοθεί όσο το δυνατόν περισσότερος χρόνος.
Θα επιλέξει ο ενδιαφερόμενος την οδό της ατομικής αποταμίευσης και της επένδυσης; Εφαρμόζοντας το πλάνο του για 10ετίες, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να διασφαλίσει τα προς το ζην και κάτι παραπάνω κατά την περίοδο της συνταξιοδότησης.
«Ξεκινάμε νωρίς», λοιπόν, αλλά πώς ;
Οι βασικές παράμετροι της «εξίσωσης» είναι οι εξής:
1. Το ύψος της σύνταξης αν κάποιος απασχοληθεί κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου ως μισθωτός είναι συνάρτηση δύο παραμέτρων: της διάρκειας της ασφάλισης και του ύψους του μισθού.
Άρα, αν κάποιος δέχεται να αμειφθεί με μικρότερο μισθό για να λαμβάνει περισσότερα στο «χέρι», αποδέχεται ότι αυτό θα επηρεάσει τη σύνταξή του. Όσον αφορά τον χρόνο ασφάλισης, το σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να επιβραβεύει αυτούς που ασφαλίζονται για περισσότερα από 30 χρόνια (και όχι πάνω από 40).
2. Για τους αυτοαπασχολούμενους, υπάρχει επιλογή του ύψους των ασφαλιστικών εισφορών που θα καταβάλλονται ανά μήνα.
Προφανώς, όσο περισσότερες οι εισφορές, τόσο μεγαλύτερη η σύνταξη. Ωστόσο, επειδή η διαφορά στο κόστος είναι σημαντική, θα πρέπει να υπολογιστεί από τη μία το όφελος στη σύνταξη και από την άλλη το πρόσθετο κόστος.
Σε πολλές περιπτώσεις, η «επένδυση» σε μεγάλη ασφαλιστική κατηγορία μπορεί να απαιτεί ότι κάποιος θα ζήσει μετά τα 85 μόνο και μόνο για να πάρει πίσω τις επιπλέον ασφαλιστικές εισφορές.
Δύσκολοι υπολογισμοί, αλλά απαραίτητοι.
Η μεγαλύτερη «ασφαλιστική κατηγορία» πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια «επένδυση» η οποία προφανώς θα πρέπει να αποσβεστεί.
Στην απόφαση συνυπολογίζεται και η παράμετρος της μεταβίβασης της σύνταξης στον επιζώντα σύζυγο (έστω και με μείωση).
3. Ναι ή όχι στη συμπληρωματική ιδιωτική σύνταξη;
Άλλη μια εναλλακτική που πρέπει να εξεταστεί. Προϋποθέτει ότι κάποιος θα μελετήσει τα σχετικά προγράμματα, θα ενημερωθεί για το εκτιμώμενο ύψος της σύνταξης που θα προκύψει κατά τη λήξη του συμβολαίου, θα συνυπολογιστεί ότι τα ιδιωτικά ασφαλιστήρια συμβόλαια δεν κληροδοτούνται και θα ληφθεί η τελική απόφαση: να καταβάλλεται κάθε μήνα ένα ποσό ως «επένδυση» που θα αποφέρει μια προσαύξηση στο εισόδημα μετά τη συμπλήρωση του απαιτούμενου χρόνου;
4. Υπάρχει και η λύση της πολυετούς σταθερής επένδυσης με στόχο τη δημιουργία ενός «κουμπαρά».
Η στρατηγική προϋποθέτει την καταβολή ενός ποσού κάθε μήνα σε επενδυτικά προϊόντα που μπορούν να αποφέρουν μια υπεραξία (π.χ. αμοιβαία κεφάλαια, μετοχές, κ.λπ.).
Υπάρχει το ρίσκο απώλειας κεφαλαίου, ωστόσο η «επίμονη» και συστηματική επένδυση σε βάθος πολλών ετών το περιορίζει αισθητά, καθώς εξασφαλίζει την τοποθέτηση σε διαφορετικές τιμές κτήσης.
https://www.kathimerini.gr/k/k-magazine/563638846/ependyontas-sti-syntaxi-mas/